و ایمان به اینها تلقین بکند، بعد به یک چیز جزئی اینها از این ایمان برگردند ! که در قرآن دارد « وَاَلقَی الاَلواحَ وَاَخَذَ بِرَأسِ اَخیهِ یَجُرُّهُ اِلَیه »،( ۳ ) حضرت این وضع را که دیدند، بشدّت خشمگین، ناراحت، متأسّف شدند، که در قرآن حدّاقل دو جا به این [ موضوع ] اشاره شده است، که « لا تَکونوا کَالَّذینَ آذَوا موسى ٰ»؛( ۴ ) آزار بنی‌اسرائیل به حضرت موسی ٰ در اینجا ذکر شده؛ یک جا هم در سوره‌ی صف است که « قالَ موسى ٰ لِقَومِهِ یا قَومِ لِمَ تُؤذونَنی وَقَد تَعلَمونَ أَنّی رَسولُ اللَهِ إِلَیکُم »؛( ۵ ) این نشان‌دهنده‌ی آن است که اذیّت و آزار بنی‌اسرائیل به حضرت موسی ٰ خیلی بزرگ بوده؛ این دَه شب خاطره‌ی این واقعات ( ۶ ) مهمّ تاریخی است و به ما نشان میدهد که حرکت در راه حق با وجود معجزاتی مثل معجزات موسی ٰ چقدر مشکلات دارد و چطور باید با این مشکلات مواجه شد و صبر کرد، که این یک خاطره است. بعد مسئله‌ی روز عرفه است که روز دعا و توسّل و توجّه و اوج توجّه به خدا است که در روایت از امام صادق ( علیه السّلام ) نقل شده که ایشان فرمودند پدرم، یعنی حضرت باقر، در روز عرفه در عرفات در هوای داغِ آنجا روزه میگرفتند - که لابد روزه‌ی نذری بوده است - و دعا میخواندند و تضرّع میکردند و گریه میکردند در آن هوای داغ کذایی. دعای امام حسین ( علیه السّلام ) هم که خب روشن است و دعای صحیفه‌ی سجّادیّه هم که دعای فوق‌العاده‌ای است. اینها مربوط به روز عرفه است. امیدواریم ملّت

«3»