بسم الله الرّحمن الرّحیم ( ۱ ) در مقابل اراده‌ی الهى و قضاى حتمى پروردگار ما تسلیمیم امّا حقیقت این است که همه‌ی ما یتیم شدیم. این البتّه اختصاص به ملّت ایران هم ندارد؛ خدا میداند که چقدر در سراسر جهان اسلام، روحهاى امیدوار و دلهاى مشتاق و چشمهاى منتظر، در این دو سه روز خون گریستند. شخصیّت عظیم رهبر کبیر ما و امام عزیز ما حقّاً و انصافاً پس از پیغمبران خدا و اولیاى معصومین با هیچ شخصیّت دیگرى قابل مقایسه نبود؛ ودیعه‌ی خدا بود در دست ما، حجّت خدا بود بر ما، نشانه‌ی عظمت الهى بود. او را که انسان میدید، عظمت بزرگان دین را باور میکرد. انسان نمیتواند عظمت پیغمبر، عظمت امیرالمؤمنین، عظمت سیّدالشّهدا، عظمت امام صادق و بقیّه‌ی اولیا را حتّى درست تصوّر کند. ذهن ما کوچک‌تر از آن است که بتوانیم عظمت شخصیّت آن بزرگ‌مَردان را حتّى در ذهنمان بگنجانیم و تصوّر کنیم امّا وقتى انسان میدید شخصیّتى با عظمت امام عزیزمان، با آن همه ابعاد گوناگون در وجود او و شخصیّت او، آن ایمان قوى، آن عقل کامل، آن حکمت، آن هوشمندى، آن صبر و حلم و متانت، آن صدق و صفا، آن زهد و بی‌اعتنائى به زخارف ( ۲ ) دنیا، آن تقوا و ورع و خداترسى و عبودیّت

«1»