بسم الله الرّحمن الرّحیم

از همه‌ی شما برادران و خواهران، که از راه‌هاى دور و نقاط مختلف براى تجلیل از روزهایى که یادآور خاطره‌ی باشکوه دفاع ملّت ما است تشریف آورده‌اید، مخصوصاً از علماى اعلام و خانواده‌هاى معظّم شهدا و رزمندگان و دلاوران عزیز صمیمانه تشکّر میکنم. اوّلاً به این سؤال باید پاسخ گفت که بعد از آنکه جنگ تحمیلى با گذشت قریب هشت سال به پایان رسید، نیروهاى بسیجى و رزمندگان جوان و پُرشور چه موقعیّت و چه جایگاهى در جامعه‌ی ما دارند ؟ شاید این هم یکى از شگردها و هدفهاى دشمن باشد که وانمود کند بعد از پایان جنگ، رزمندگان ‌ - چه آنهایى که در میدانهاى جنگ امتحان دادند و توفیق یافتند که مجاهدت و فداکارى کنند و چه جوانان پُرشورى که قدرت دفاع و روح دفاع را در خود می‌یابند، اگرچه نرسیدند که در میدانهاى جنگ حضور زیادى داشته باشند - و مجموعه‌ی جوان و پُرشور، نسبت به نقش دفاع از انقلاب، دلسرد و نومید شده‌اند. ما عرض میکنیم که دفاع از جامعه‌ی انقلابى، همیشه یک واجب ضرورى و اهم است؛ چون تهدید علیه جامعه‌ی انقلابى یک چیز تقریباً دائمى است. تهدیدْ دائمى است ‌ - نمیگوییم جنگْ دائمى است - تهدید هست؛ بسته به این است که این ملّت

«1»