بیانات سال 1368
است. البتّه نباید به چشم تاکتیک به وحدت نگاه کرد. وحدت یک اصل اسلامى است: وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللهِ جَمیعًا - یعنى اعتصام به حبل‌ا‌لله هم، جمیعاً لازم است، مجتمعاً لازم است؛ تک‌تک، اعتصام به حبل‌ا‌لله نمیشود - وَ لا تَفَرَّقوا. امیدواریم که خداى متعال به شما کمک کند و آن سعه‌ی صدر و سماحت ( ۱۰ ) لازم و وسعت نظر را که کمک خواهد کرد در ایجاد وحدت، ان‌شاءالله به همه‌ی برادران عزیز افغانستانى ببخشد و بیشتر ببخشد. ما در کنار شما بوده‌ایم، باز هم هستیم. خب، حالا یکى از هدفهاى بلندگوهاى استعمار هم همین است که بین ملّتهاى برادر، جدایى بیندازند. وقتى میگوییم اختلاف، به اختلاف بین اعضاى یک ملّت که منتهى نمیشود؛ اختلاف بین ملّتها، بخصوص بین دو ملّت مثل افغانستان و ایران که مسائلشان به‌طور کامل به یکدیگر مرتبط است و هر حادثه‌اى در اینجا، اثر خواهد گذاشت در آنجا و بعکس. سعى دارند - بلندگوهایى هم داشته‌اند، دارند و روزبه‌روز پیدا میکنند - براى اینکه بین این دو ملّت جدایى بیندازند. نه، ما در سخت‌ترین شرایط هیچ مصلحتى را بر مصلحت دفاع از افغانستان غلبه ندادیم. همه‌ی شماها میدانید، این تهران زیر موشک بود؛ هر شبانه‌روزى، ده پانزده موشک و بیشتر وارد تهران میشد و منفجر میشد، ده‌ها انسان را از بین میبرد، خانه‌هایى را خراب میکرد. آن روز علاج این کار این بود که ما یک لبخند به یک طرفى بزنیم؛ [ ولى ] براى خدا نزدیم و آن شرایط سخت را تحمّل