بسم الله الرّحمن الرّحیم اوّلاً از همه‌ی آقایان محترم و خواهران، که از نقاط مختلف تشریف آورده‌اید، مخصوصاً از آقایان علماى اعلام و ائمّه‌ی محترم جمعه و خانواده‌هاى معظّم شهیدان و جانبازان و اسرا صمیمانه تشکّر میکنم و توفیق همه‌ی شما برادران و خواهران را از خداوند مسئلت میکنم. مسئله‌اى که لازم است در آستانه‌ی هفته‌ی وحدت به همه‌ی ملّت ایران و همچنین به مسلمانان عالم عرض کنم، اهمّیّت وحدت بین مسلمین و ارتباط برادرانه میان برادران مسلمان در همه جا و در همه‌ی شرایط است. اوّلاً معلوم کنیم مقصود ما از وحدت مسلمانها چیست؛ آیا مقصود این است که مسلمانان از مذاهب مختلف، از مذهب خودشان دست بردارند و به مذهب دیگرى اعتقاد پیدا کنند یا عمل کنند ؟ نه، مقصود این نیست. ما وقتى به وحدت دعوت میکنیم، مقصود ما این نیست که فِرَق مسلمین ‌ - اعمّ از شیعه و سنّى یا فِرَقى که در داخلِ تشیّع و تسنّن هستند یا دیگرِ فِرَق مسلمانان عالم - موظّف و مجبورند که از عقیده‌ی خودشان دست بردارند و به یک عقیده‌ی سوّمى یا به عقیده‌ی طرف مقابل گرایش پیدا کنند. این چیزى است که وابسته است به تحقیق و تفحّص و مطالعه‌ی هر کسى، و تکلیف او است بینه و بین‌ا‌لله‌؛ بحث ما این نیست. بحث ما این است

«1»