کرد؛ که اگر این بود، هیچ خطرى ما را تهدید نخواهد کرد و انقلاب را چیزى تهدید نمیکند. در سیزدهم آبان ‌ - همان‌طور که همه میدانید و اشاره فرمودند - سه خاطره هست و هر سه در رابطه‌ی با آمریکا است. دو خاطره مربوط است به ضربه‌اى که آمریکا به ما زد، یک خاطره مربوط است به سیلی‌اى که ملّت ما به آمریکا زد. خاطره‌ی تبعید حضرت امام ( رضوان ا‌لله‌ تعالى علیه ) اوّلین خاطره‌ی مربوط به آن روز است؛ چون قضیّه، قضیّه‌ی کاپیتولاسیون ( ۲ ) بود، یعنى حاکمیّت قضائى دولت ‌آمریکا در سایه‌ی حکومت دست‌نشانده‌ی آمریکا در کشور ایران داشت استقرار پیدا میکرد؛ همان چیزى که بعد عرض خواهم کرد. اصلاً معناى استکبار و لازمه‌ی استکبار همین‌جور چیزها است؛ مشخّصه‌ی مستکبر همین است. امام در مقابل این حادثه موضع سختى گرفتند و بیانات امام در سرتاسر کشور پخش شد و دستگاه وابسته‌ی به آمریکا احساس خطر کرد و با همان تشخیص غلطى که معمولاً اصحاب شیاطین دارند ‌ - که اوّلاً خیال میکنند فشار، مقاومتها را کم میکند، غافل از اینکه فشار بر مؤمنین، استقامتها را زیادتر میکند؛ ثانیاً تصوّر میکنند که شخص را باید از میان بردارند، غافل از اینکه جریان، جریان الهى است - امام را تبعید کردند و همان تبعید بود که تا هنگام بازگشت آن بزرگوار ‌ - در دوازدهم بهمن - ادامه پیدا کرد

«2»