وابسته باشد؛ صنعت که هیچ؛ صنعت دقیق که هیچ. این ملّت باید بتدریج با ابتکار خود، با تلاش خود، با قوّت مدیریّتى که بر آن اِعمال میشود، با وحدتى که همه‌ی مردم در جهت آزادى و استقلال دارند، با آشنایى مردم به توطئه‌ها و ترفندهاى دشمن و تبلیغاتى که دشمن میکند براى اینکه ملّت را از این کار و از این راه باز بدارد، خلاصه با قوّت و قدرت باید به طرف این آزادى و استقلال کامل اقتصادى برود. البتّه مقدّمه‌ی استقلال اقتصادى، استقلال سیاسى است. آن کشورهایى که از لحاظ سیاسى وابسته هستند، قادر نخواهند بود و اصلاً انگیزه‌ی این را ندارند که این آزادى و استقلال اقتصادى را به دست بیاورند. بحمدا‌لله‌ [ در ایران ] استقلال سیاسى و آزادى سیاسى هست؛ دنباله‌ی آن، استقلال اقتصادى است؛ و بالاتر از همه، استقلال فرهنگى است؛ [ یعنى رفتن ] دنبال یک فرهنگ مستقل، و طرد نشانه‌هاى فرهنگ منحط و فاسد غربى از جامعه. دراین‌باره حرفها و بحثهاى زیادى هست. آنچه من در این موقعیّت میخواهم عرض بکنم این است که ملّت ایران با توجّه به اینکه هنوز در نیمه‌ی راه است، هنوز [ براى ] تحقّق اهداف بزرگ و حقیقی‌اش ‌ - به نحوى که مورد علاقه‌ی این ملّت و منطبق بر اصول اسلامى است - تلاش بیشترى لازم دارد. و سعى دشمن ‌ - یعنى استکبار جهانى و در رأس آن آمریکا - بر همین بوده است که نگذارد این ملّت به این هدفها برسد و هر دولتى و هر تشکیلاتى که سعى کند ملّت را و کشور را به

«7»