بیانات سال 1368
امام عزیزمان، آن انسان بزرگ زمان ما که حقّاً و انصافاً انسان بزرگی بود - ما شرح حال آدمهای بزرگ را در کتابها خوانده‌ایم، بعضاً هم از نزدیک دیده‌ایم؛ امّا این انسان، انسان دیگری بود و با همه‌ی انسانهای بزرگی که ما شناخته‌ایم، فاصله‌ی زیادی داشت و حدّش به همان حدود اولیاءا‌لله میخورد؛ آن سَبکْ انسان بود، نه مثل این انسانهای بزرگی که در دنیای امروز و گذشته وجود داشتند که به‌عنوان انسانهای بزرگ شناخته میشدند؛ این رهبر بزرگ ما با آنها تفاوت زیادی داشت؛ انصافاً شخصیّت عظیمی بود - در رابطه‌ی با این مسائلِ خواندن و مدح و زندگی ائمّه ( علیهم السّلام ) و پیوند عاطفی و محبّت و تقویت این رشته، حسّاسیّت فوق‌العاده‌ای داشت. [ وقتی ] کسی در این حدّ از مقام، این‌قدر به این مسئله اهتمام بورزد، نشان‌دهنده‌ی عظمت مسئله است. این عاطفه‌ی مردم ما و پیوندشان با ائمّه ( علیهم السّلام ) و عشقشان - که در شادی آنها حقیقتاً شاد میشوند و در عزای آنها حقیقتاً محزون و غمگین میشوند - چیز بسیار مهمّی است. حفظ این و تقویت این و پالودن ( ۲۶ ) و پیراستن این و جهت دادن و هدایت این، بر عهده‌ی کسانی از برگزیدگان است؛ از جمله همین سلسله‌ی محترم مدّاحان که دارای این منصب عالی هستند. ان‌شاءالله خداوند به شماها توفیق بدهد؛ و توفیق بدهد که این راه را ما و ملّتمان تا آخر بپیماییم و ان‌شاءالله شماها را مشمول الطاف و مورد نظر ائمّه‌ی هداة مهدیّین ( علیهم السّلام ) قرار بدهد.