بیانات سال 1368
است که این شرایط در آن وافر باشد - و تصوّر من این است که بحمدا‌لله هست؛ یعنى واقعاً من وقتى الان نگاه میکنم به مجموعه‌اى که تا حالا شناخته‌ایم و جلوى چشم هستند و خود جناب آقاى نورى و بعضى از برادرهاى دیگر که می‌شناسیم، انصافاً خیلى خوب است، یعنى حقّاً جاى هیچ ایراد و اعتراضى نیست - ولى خب وزارت کشور، وزارت مادر است، یعنى ما دیگر هیچ دستگاه ادارى دولتی‌اى را به جامعیّت این وزارت نداریم. اوّلاً شما در آن استانى که تشریف دارید، رئیس‌جمهور و وزیر و مظهر نظام شما هستید؛ این نکته‌ی اوّل. اگر نظامْ همگانى است، شما همگانى باید باشید؛ اگر نظام نظام مستضعفین است، در عمل شما و در بیان شما و در رفتار شما بایستى این خودش را نشان بدهد؛ اگر نظام نظام پرهیزگر از تجمّلات و زیادی‌ها است، باید در زندگى شما این مشخّص شده باشد. شما آن نماى نظام هستید در استان؛ [ البتّه ] بسته به این است که استان از لحاظ وسعت و کمّیّت آدمها و کمّیّت رفت‌وآمدکننده‌ها و کیفیّت انسانهاى آنجا چه‌جور استانى باشد. خب، بحمدا‌لله در کشور ما همه‌ی استانها از لحاظ معنوى و کیفى، در حدّ سطح بالا، یک بخشى، یک سطح مماسّى با آن اوج دارند؛ ولو همه‌ی استان [ این‌جور ] نباشد. کیفیّت در کشور ما این‌جورى است؛ توزیع‌شده است. بحمدا‌لله به دورترین نقاط کشور هم که نگاه کنید، انسانهاى باکیفیّتى پیدا میشوند. نمیشود گفت همه‌ی کیفیّت‌دارها در یک استان خاصّی‌اند، یا در تهرانند، یا در شهرهاى بزرگ هستند. خب، پس این مسئله‌ی اوّل است که استاندار