بیانات سال 1368
متعال به شما در ادامه‌ی راه کمک میکند و کار را آسان میکند و - همان‌طورى که این بزرگوار در مناجات شعبانیّه درخواست کردند - کمال انقطاع‌الی‌ا‌لله را ارزانىِ شما میکند. تدبّر و توجّه به این مضامین و این الفاظ و اُنس با این مفاهیم، براى یک‌یک کسانى که میخواهند به وظایف بزرگ خود عمل بکنند، واجب و لازم و ضرورى است. و من اعتقادم این است که اگر امام بزرگوار بی‌نظیر ما - که واقعاً ما در میان مردم این زمان، نظیرى براى ایشان نمی‌شناسیم و بعد از ائمّه‌ی هدا و اولیاءا‌لله ( علیهم السّلام ) نظیر ایشان را بسیار کم می‌شناسیم - با این مفاهیم مأنوس نبود، با مناجات و دعا سروکار نداشت، اهل تضرّع و استغفار و استغاثه و گریه و مناجات و دعا و توسّل نبود، بسیار بعید بود که خداى متعال این همه توفیق را به ایشان ارزانى میداشت. موفّقیّتهاى این بزرگوار به میزان زیادى مرهون همین ارتباط با خدا، باز بودن راه دل او با درگاه الهى و استغاثه و مناجات و دعا و مانند این چیزها بود. و انسان پیشرفت لحظه‌به‌لحظه‌ی این مرد معنوى و الهى را در طىّ این سالهاى اخیر احساس میکرد. هر ماه رمضانى که بر این بزرگوار میگذشت، انسان میدید که نورانی‌تر شده؛ و خداى متعال او را هدایت میکرد. این راهى که ما در طول این ده سال، یازده سال پشت سر امام حرکت کردیم، راهى نبود که به‌طور طبیعى بدون