بسم الله الرّحمن الرّحیم از برادر عزیزمان جناب آقاى محتشمى و از همه‌ی شما برادران عزیز و زحمت‌کش صمیمانه تشکّر میکنم. حقیقتاً خیلى سخت است که ما وضعیّت جدید را ‌ - یعنى خلأ امام عزیزمان را - در ذهنمان تصویر کنیم و آن را جا بیندازیم. حقیقتاً تا آنجایى که بنده با احساسم و با عقلم و با مشاهده‌ی جلوه‌هاى گوناگون وجود این مرد در طول این مدّت درک کردم، ارزیابى این ضایعه حقّاً و انصافاً میسور نیست. ضایعه، بسیار بزرگ، بسیار سنگین و بسیار خطیر است؛ اصلاً قابل مقایسه با آنچه در کشورهاى دیگر ما دیدیم ‌ - که رهبران را از دست میدهند - نیست. بنده قضایاى مختلف این انقلابهاى زمان خودمان را که همه‌ی اینها رهبرانى داشتند و آنها را از دست دادند، خوانده‌ام، دیده‌ام؛ شماها هم لابد اینها را دیده‌اید، خوانده‌اید؛ آنچه امروز براى ما پیش می‌آید و این وزنه‌ی عظیمى که از انقلاب گرفته میشود، اصلاً قابل مقایسه با آنچه ما در جاهاى دیگر شناختیم و دیدیم نیست؛ ابعاد وجود امام ! امام فقط یک رهبر سیاسى ‌ - یک مقام در سلسله‌مراتب تشکیلات کشور - نبود؛ امام پشتوانه‌ی معنوى ما بود، پشتوانه‌ی روحى ما بود، مایه‌ی امید ما بود؛ اصلاً یک قلّه‌ی عظیمى بود که دائم میجوشید و سیراب میکرد و

«1»