بیانات سال 1368
بسم الله الرّحمن الرّحیم اگرچه مصیبت درگذشت رهبر کبیر و عزیزمان یکى از بزرگ‌ترین مصائبى است که ملّت ما آن را در طول تاریخ انقلابشان مشاهده کردند، ولیکن تفضّلات الهى بر این ملّت مؤمن و مقاوم و لطفى که در سایه‌ی ایمان و مجاهدتْ خداوند به این ملّت فرموده است، موجب شده که از سرتاسر کشور، سرچشمه‌هاى ایمان و حضور در صحنه و توکّل به خدا آن‌چنان بجوشد که دشمنان را و بدخواهان اسلام و مسلمین را متحیّر و متعجّب و سرگردان کند. هر نعمتى براى این ملّت - از دوران مبارزات تا بعد از پیروزى و تا امروز - به‌طور واضح حاکى از این است که پروردگار عالم اراده‌ی قطعى فرموده است که به اسلام و مسلمین، در دوران انحطاط ارزشهاى الهى نصرت و قدرت و عظمت عطا کند. به‌طور معمول شاید نمیشد در دنیاى مادّى و در دنیایى که کفر و استکبار و ظلم و فساد و انحطاط و تباهى سرتاسر آن را گرفته، ملّتى بتواند پرچم معنویّت را این‌طور سرافراز کند و به اهتزاز ( ۲ ) دربیاورد. ملّت ایران در این ده سالى که بر آنها گذشت حقیقتاً پرچمى را به اهتزاز درآوردند که انبیا همیشه آن پرچم را در دست داشتند، شعارى را دادند که پیروان انبیا آن شعار را میدادند، هدفهایى را دنبال کردند که عباد صالحین و بندگان شایسته‌ی خدا آن هدفها را دنبال میکردند. کسانى هم با آنها دشمنى کردند و