که محکوم به مجازاتهاى سخت هم هست، نباید دشنام بدهید و او را شَتم ( ۵ ) کنید. ( ۶ ) مجازات، مجازات است. دستگاه عدالت براى مجرمین، مجازات را معیّن میکند و همان اندازه مجازات باید اِعمال بشود؛ نه کم، نه زیاد. البتّه حاکم اسلامى میتواند به مقتضاى شرایط عفو کند ‌ - آن مربوط به حاکم است - [ امّا ] مجرى باید همان اندازه‌اى که مقرّر شده اجراى مجازات بکند، یک‌ذرّه بیشتر خلاف است. همه‌ی شما برادران عزیز این را به یاد داشته باشید: نیروهاى انتظامى ‌ - که با مردم دائماً سروکار دارند - میتوانند هم مظهر عطوفت و محبّت نظام باشند و هم مظهر تدبیر و مدیریّت نظام. این دو عامل را در کنار هم رعایت کنید: هم باید وجود شما و حرکت شما و تصرّفات شما نشان‌دهنده‌ی عقل مدبّرانه‌ی در نظام باشد ‌ - یعنى مجرم احساس نکند که با یک دستگاه بی‌هوش‌وحواس روبه‌رو است که هر کارى هر کس دلش خواست میتواند انجام بدهد؛ نخیر، حساب و کتاب بر دستگاه حاکم است؛ دستگاه، چشمهاى تیزبین و پنجه‌هاى نیرومندى دارد، مجرم را پیدا میکند و گریبانش را میگیرد؛ این را بایستى همه احساس کنند؛ هم خود مجرم، هم آن کسانى که نسبت به آنها یک جرمى یا جنایتى انجام میگیرد - این یک طرف قضیّه است؛ آن طرف قضیّه هم باید مظهر عطوفت و ترحّم باشید، مظهر محبّت و وِداد ( ۷ ) باشید، معلوم باشد که مأمور دولتى با کسى نظر شخصى ندارد، عناد ندارد. این دو جهت را با هم رعایت کنید.

«6»