بسم الله الرّحمن الرّحیم اوّلاً از همه‌ی آقایان محترم و برادران و عزیزان که این راه طولانى را طى فرمودید، از شهرهاى آذربایجان تشریف آوردید به تهران و این شور و حماسه‌ی حقیقتاً مخلصانه را درباره‌ی مسائل اساسى امروز ابراز میکنید و قاطعانه در خطّ مأیوس کردن استکبار حرکت میکنید، از این احساس و از این حرکت و از این ایمان مخلصانه صمیمانه متشکّرم؛ مخصوصاً از آقایان محترم، علماى مکرّم آذربایجان و ائمّه‌ی محترم جمعه که در طول این ده سال در آزمایشهاى مختلفِ انقلاب، پیشاپیش صفوف مردم قرار داشتید و مراحل دشوارى را پشت سر گذاشتید. دلیل عمده براى رشد یک ملّت این است که از آن حادثه‌اى که به نظر دشمن یک عامل ضعف ممکن است به حساب بیاید، از همان عامل به‌عنوان یک عامل قوّت استفاده کند؛ این دلیلِ رشد یک ملّت است. همه‌ی دشمنان ما، تحلیلشان از سالها پیش این بود که وقتى رحلت امام بزرگوار امّت ‌ - که رکن اساسى انقلاب و عمود حقیقى خیمه‌ی انقلاب در جهان به حساب می‌آمدند - اتّفاق بیفتد و ایشان به‌عنوان سنگین‌ترین وزنه‌ی انقلاب حضور نداشته باشند، انقلاب نابود خواهد شد، جمهورى اسلامى دچار ضعف و یا انحلال خواهد شد، وحدت ملّت مخدوش خواهد شد؛ و بقیّه‌ی خوابهایى که دیده بودند. حقیقتاً هم اگر کسى میخواست با ابزارهاى مادّى و با

«1»