بیانات سال 1368
بسم الله الرّحمن الرّحیم صمیمانه متشکّرم از همه‌ی برادران و خواهران که از راه‌هاى دور - با صمیمیّت و خلوص نیّت - اینجا تشریف آوردید و مجتمع شدید؛ بخصوص از این برادران پاکستانى؛ چه برادرانى که از سازمان دانشجویان امامیّه هستند و چه برادرانى که از تحریک نفاذ فقه جعفرى هستند. خداوند ان‌شاءالله به همه‌ی شما جزاى خیر بدهد و روح متعالىِ ملکوتى امام فقید عزیزِ محبوبمان را از شما راضى کند. وقتى ما اعلام میکنیم که قاطعانه راه اماممان را دنبال خواهیم کرد، اوّلین تکلیف این است که ببینیم عناصر اصلى حرکت امام ما چه بود. چون این حرکتى که امام امّت از بیست و چند سال پیش شروع کرد و به توفیق الهى کار را به جایى رساند که اسلام را در دنیا عزیز کرد و مسلمین به‌خاطر مسلمانى خودشان احساس عزّت کردند و نظامى و حکومتى و جامعه‌اى بر اساس اسلام به وجود آورد، این راه راهى طولانى و دشوار بود. پیمودن این راه شرایطى داشت و امام بزرگ ما چون حائز آن شرایط بود، توانست این راه را طى کند. خب، ما در اینکه میخواهیم آن راه را دنبال کنیم صادقیم، امّا آیا آن شرایط را هم در خودمان و براى خودمان تحصیل کرده‌ایم یا نه ؟ این مهم است. یقیناً امام با همان روحیه‌اى حرکت میکرد که پیغمبران حرکت میکردند؛ روش، روش