بسم الله الرّحمن الرّحیم بنده متقابلاً این مصیبت بزرگ و این ضایعه‌ی جبران‌ناپذیر را به همه‌ی شما برادران عزیز که معلّمان امّت و پیش‌قراولان حرکت به سمت اهداف مقدّس اسلام هستید و همیشه مورد توجّه و عنایت خاصّ امام فقید و عزیز ما بودید، صمیمانه تسلیت عرض میکنم. حقیقتاً سرسلامتىِ این حادثه‌ی مصیبت‌بار را باید به جامعه‌ی روحانیّت داد؛ آنها وارثان معنوى امام هستند؛ همچنان که همیشه علماى امّت، وارثان انبیاى الهى بوده‌اند؛ و امام بزرگوار و فقید ما، خودْ وارث سلسله‌ی انبیا بود؛ در علومشان و در اهدافشان و در راهشان. و امّا مطلبى که در این اجتماع محترم لازم است عرض بکنم، یکى این است که انقلاب اسلامى ایران از آنجا که بر پایه‌ی اسلام و بر مبانى شریعت اسلامى و اسلام ناب محمّدى استوار بود، نمیتواند به مرزهایى و ملّیّتى و قومیّت خاصّى محدود باشد. مسئله این نیست که ملّت ایران یا مسئولین این کشور بخواهند با روشهاى معمولى دنیا، انقلابشان را به جایى و براى کسى صادر کنند؛ قضیّه این نیست؛ مسئله این است که وقتى یک تفکّر اسلامى و الهى، یک بینش نوین، یک درک صحیح اسلامى براى جمعى از مسلمین مطرح میشود، به‌طور طبیعى

«1»