بیانات سال 1368
بسم الله الرّحمن الرّحیم متقابلاً این مصیبت بزرگ و این حادثه‌ی غم‌بار را که دلهاى یکایک این امّت بزرگ را به درد آورد و حقیقتاً جانهاى مشتاق را سوزانید، به شما آقایان محترم، برادران و خواهران گرامى که از راه‌هاى دور تشریف آوردید اینجا، صمیمانه تسلیت عرض میکنم. از اظهار لطفتان تشکّر میکنم؛ بنده عاجز هستم از اینکه بتوانم پاسخ محبّتها و لطف صمیمانه‌ی شما را بدهم. مسئله این است که همه‌ی ما ان‌شاءالله به یک نقطه و به یک مرکز متوجّهیم و آن تکلیف الهى است. آنچه ما را در طول این ده سال و چند ماه به اینجا رساند - به این قدرت، به این استحکام، به این صلابت در مقابل دشمنان جهانى - و آنچه ما را قبل از آن، از اختناق، از ضعف، از تفرّق، از ذلّت بیرون آورد و به عزّت اسلام منتهى کرد و انقلاب را پیروز کرد، عامل همه‌ی این پیشرفتها و موفّقیّتها، توجّه به خدا و اتّکال ( ۲ ) به خدا بود. مردم ما آن‌وقتى که به برکت راهنمایی‌هاى آن رهبر بزرگ از گرایش مادّى و سرسپردگی‌هاى مادّى بیرون آمدند و به سمت خدا حرکت کردند و راه خدا را بر راه زندگى راحت انتخاب کردند، توانستند انقلاب را به پیروزى برسانند. عامل موفّقیّتهاى رهبر عظیم‌الشّأن ما - آن امام استثنائى بی‌نظیر - هم همین بود که توانست یک اقیانوس