بیانات سال 1368
بسم الله الرّحمن الرّحیم از همه‌ی شما برادران و خواهران که از نقاط مختلف کشور و از راه‌هاى دور زحمت کشیدید و تشریف آوردید صمیمانه متشکّرم و این حادثه‌ی مصیبت‌بارِ عظیم را به همه‌ی شما تسلیت عرض میکنم. حقیقتاً نمیشود در این مصیبت بزرگ، کس خاصّى، جمع خاصّى را صاحب‌عزا دانست؛ بلکه ملّت ایران و امّت بزرگ اسلامى، همه در این مصیبت و در این حادثه‌ی تلخ و دردناک صاحب‌عزا هستند و باید به همه‌ی آنها تسلیت گفت. آنچه امروز براى ما ملّت ایران بخصوص داراى اهمّیّت است، این است که ملّتهاى مسلمانِ دیگر و مستضعفین سراسر عالم - که آنها هم احساس میکنند یتیم شده‌اند و داغدار و عزادار هستند - چشمشان به ما ملّت ایران است. یعنى هر حرکتى، هر سخنى، هر حادثه‌اى براى ملّت ما و به‌وسیله‌ی ملّت ما، امروز در دنیاى اسلام یک انعکاس برجسته‌ترى از همیشه دارد؛ اگرچه در این ده سال همیشه همین‌جور بوده: ملّتهاى مسلمان گوششان به ایران بوده است؛ مخصوصاً عناصر مؤمن و مبارز و روشنفکر و متعهّد در اکثر بلاد اسلامى و اقطار ( ۲ ) اسلامى منتظر بوده‌اند ببینند از ایران چه خبرى میرسد؛ چون حقیقتاً ایران و جمهورى اسلامى امّ‌القراى اسلام است. امّا در این روزهاى حسّاس، ملّتهاى مسلمانِ دیگر کشورها، بیشترْ چشمشان و گوششان دوخته به کشور ما است.