بیانات سال 1368


بسم الله الرّحمن الرّحیم ( ۱ ) متقابلاً این مصیبت بزرگ و جانسوز را به شما برادران و خواهران عزیز، علماى محترم، ائمّه‌ی محترم جمعه و اقشار مردم حزب‌ا‌لله‌ و مؤمن که از راه‌هاى دور تشریف آورده‌اید صمیمانه تسلیت عرض میکنم. تاریخ کوتاه انقلاب ما سرشار است از حوادثى که هر کدامِ آنها به‌تنهایى کافى است که یک ملّتى را به تفکّر و تأمّل وادار کند. در همه‌ی این حوادث، انسان دو چیز را بروشنى مشاهده میکند: یکى خباثت دشمن، و دوّم مقاومت و ایمان عمیقِ کم‌نظیرِ ملّت مسلمان و مردم بااخلاص خودمان. از اوّل انقلاب تا امروز، هر سالى، بلکه هر ماهى یا کمتر، ما حادثه‌اى را مشاهده میکنیم که معمولاً این‌طور حوادث در سرگذشت ملّتها به این زیادى اتّفاق نمی‌افتد و به همین جهت هم ملّت ما از لحاظ معارف انقلاب، غنى است؛ چون حوادث آموزنده در دوران انقلاب بسیار بوده است؛ این هم لطف خدا است. در همین ایّام، خاطره‌هایى که براى ملّت ما وجود دارد، یکى دو نمونه از این حوادث را به یاد ما می‌آورد: یکى از آنها، شهادت مرحوم آیت‌ا‌لله‌ صدوقى [ است ]؛ ( ۲ ) عالم بزرگوار و یکى از پیشاهنگان انقلاب و یار صمیمىِ دیرین

«1»