بیانات سال 1368
هم همان‌طور است. خوشا به حال آن کسى و آن قشرى که مسئولیّت خود در قبال اسلام و دین خدا را بداند و به آن عمل کند. این بزرگ‌ترین نعمت الهى براى هر انسان است که او را براى رسیدن به کمال آماده میکند. بر اساس این امر مسلّم و واضح، من دو کلمه به‌مناسبتِ شما دو قشر مهمّ تعیین‌کننده‌ی در اجتماع ما عرض میکنم. اوّل، خطاب به شوراهاى روستاها و کشاورزان. ما اگر بخواهیم کشورمان به استغناء و خودکفایى و بی‌نیازىِ از غیر به‌طور نسبى نائل بشود، باید بر روى روستا سرمایه‌گذارى کنیم و کار کنیم و زحمت بکشیم. پایه‌ی اوّلِ خودکفایى، خودکفایى در امور تغذیه‌ی مردم است. اینکه میگوییم خودکفایى به‌طور نسبى، به‌خاطر این است که خودکفایى به‌طور کامل - که انسان به خارج از مرزهاى خود در هیچ‌چیز نیاز نداشته باشد - چیزى دور از دسترس است و کشورها و ملّتها هم دنبال آن نیستند؛ چون تبادل میان ملّتها و کشورها، امر عادّى و معمولی‌اى است. عمده این است که یک کشور بتواند بر روى پاى خود بِایستد و اساس زندگى خود را تأمین کند؛ و این احتیاج دارد به آبادى روستاها و کار کشاورزان و توجّه مسئولین و صرف پول و سرمایه - چه پول و سرمایه‌ی دولتى و چه پول و سرمایه‌ی مردمى - در دهات و روستاها و امر کشاورزى. شما که شوراى اسلامى هستید و توجّه مردم روستا به شما است، این نکته را توجّه کنید و به برادران و خواهران روستایى ابلاغ کنید که