در بسیارى از این کشورها، قدرتْ قائم است به دولتمردان، به رؤسا، به مسئولان کشور؛ قائم به مردم نیست؛ مردم با آنها سروکارى ندارند. امّا در کشور ما مسئله جور دیگرى است. اینجا ملّت در صحنه است؛ ملّت خود را صاحب مملکت میداند؛ ملّت خود را مدافع ارزشهاى انقلاب و کشور خود می‌شناسد؛ ملّت خود را از مسئولین جدا نمیداند. لذا در کشور ما، قدرتْ فقط قدرت مسئولان و دولتمردان نیست؛ قدرت عمومى است، قدرت مردم است و مسئولان هم به پشتیبانى مردم متّکى هستند. و از این مهم‌تر، ایمان و توکّل به خدا است که این، آن عاملى است که هر فرد و هر جمعیّتى از آن برخوردار باشند، در هیچ میدانى احساس شکست نخواهند کرد. خب، ما این سرمایه‌ها را داریم. این سرمایه‌ها بود که ده سال ملّت ما را در سخت‌ترین مراحل مبارزه حفظ کرد و بر دشمن غالب کرد و پیش برد. در این برهه‌ی از زمان همه باید این دو درس را از امام به یاد داشته باشیم: یکى وحدت کلمه، حفظ انسجام، محبّت به یکدیگر و دور ریختن عوامل تفرقه و اختلاف. و دوّم، حضور عمومى در صحنه، همچنان که امروز بحمدا‌لله‌ همه‌ی ملّت ایران در صحنه حاضرند. در آینده‌ی نزدیکى ‌ان‌شاءالله‌ همه‌پرسى است، حضور مردم در آنجا نشان داده خواهد شد. در آینده‌ی نزدیکى ‌ان‌شاءالله‌ انتخابات ریاست جمهورى است، در آنجا باید حضور

«4»