بیانات سال 1368
بسم الله الرّحمن الرّحیم بنده متقابلاً این مصیبت بزرگ و جان‌گداز را و این غم سنگین را به همه‌ی شما برادران و عزیزان که از راه دور با اخلاص و صمیمیّتى کم‌نظیر طىّ طریق کردید و تشریف آوردید، صمیمانه تسلیت عرض میکنم. مطلبى که مکرّراً و بارها بر زبان امام عزیزمان - آن دل حکیم و روح آگاه - میگذشت، این [ بود ] که آن بزرگوار درباره‌ی ملّت ایران و وفا و اخلاص و صمیمیّت شما مردم، شهادتهاى روشن و قاطعى را بیان فرموده است. شاید براى یک امّت، از این بالاتر فخرى نباشد که امام و پیشوایى مانند امام بزرگوار ما، از او اظهار رضایت و خشنودى کند و زبان به ستایش و مدح او بگشاید. شما که در این هواى گرم، این راه‌هاى طولانى را با پاى پیاده طى کردید، [ در واقع ] عشق و صفاى خود نسبت به انقلاب و امام را به نهایت رساندید، زبان دشمنان را کوتاه کردید، دل دوستان را محکم کردید، امیدها را در دلهاى ملّتهاى مسلمان در سراسر عالم شکوفا کردید. حقیقتاً آنچه ملّت بزرگ ایران در این چهل روز از خود نشان داد، در تاریخ به‌عنوان یک درس همیشگى ثبت خواهد شد. بنده لازم میدانم صمیمانه‌ترین و مخلصانه‌ترین تشکّر خودم را - از شما برادران و عزیزان - ابراز کنم. در میان شما،