طول این ده سال شامل حال همه‌ی تلاشهاى شما بوده است، باز هم خواهد بود. یک نکته‌ی اساسى وجود دارد که اگرچه همه‌ی ملّت ایران آن را به رأی‌العین ( ۲ ) دیده‌اند، امّا شما مردم خوزستان و همچنین شهرهایى که در مجاورت مرزها قرار داشتید، این نکته را واضح‌تر مشاهده کرده‌اید؛ و آن این است که آن قدرت و نیرویى که توانست دشمنان را از تعرّض و تجاوز به میهن اسلامى مانع بشود، یک نیروى الهى بود؛ در این هیچ شکّى نباید کرد. البتّه نیروى الهى هم در اسبابْ تجلّى میکند، به‌وسیله‌ی انسانها تحقّق پیدا میکند؛ امّا فرق است بین انسانى و انسانى؛ فرق است بین لشکرى و لشکرى. آن مجموعه‌اى که مورد تأیید الهى است، جور دیگرى عمل میکند، حرکت میکند و احساس دیگرى دارد. در طول هشت سال جنگ، بارها مشاهده شد که نیروى دشمن با نیروى ما نابرابر بود. دشمن فقط عراق نبود؛ عراق یک دروازه‌اى بود که استکبار جهانى ‌ - از شرقى و غربى - از این دروازه به ما تهاجم میکرد. همه فهمیدند، دنیا فهمید که سلاحهاى غربى و شرقى، تانک‌هاى غربى و شرقى، هواپیماهاى فرانسوى و روسى و انگلیسى و غیره، با هم علیه ما تهاجم کردند، از بسیارى از کشورها مزدور آمد، دلارهاى نفتى به کار افتاد؛ یک کشور در مقابل ما نبود، یک دولت نبود؛ [ بلکه ] استکبار بود با همه‌ی کسانى که ممکن بود در این منطقه به او کمک کنند. حجم عظیم ظاهرى این نیرو

«2»