در مقابل ملّت ایران ‌ - ملّتى که اگرچه از لحاظ ایمان و انگیزه از همه بالاتر است، امّا از لحاظ ابزار و تجهیزات ظاهرى قابل مقایسه نیست - نابرابر بود. درعین‌حال که ما در مقابل یک نیروى چند برابرِ خودمان قرار داشتیم،

دیدیم که رزمندگان ما، بسیجیان ما، عشایر ما، روستاییان ما، شهری‌ها، قشرهاى مختلف، نیروهاى مسلّح ‌ - ارتش، سپاه - با یک حالت عارفانه، در میدان جنگ حضور پیدا میکردند و عارفانه و عاشقانه میجنگیدند و ضرباتى که وارد میکردند، شبیه ضربات امیرالمؤمنین ( علیه الصّلاة و السّلام ) بر دشمنان در غزوات صدر اسلام بود. لذا بود که خداى متعال هم به این حرکات و ضربات ناشى از ایمان و انگیزه و اخلاص و عرفان برکت داد؛ یک بلاى عظیمى از انقلاب و از ملّت ایران دفع شد. این یک تجربه‌اى است که ملّت ایران، همه آن را تجربه کردند؛ مخصوصاً شما مردمى که در نزدیکى مرزها بودید، مسائل را از نزدیک دیدید و خودتان قضایا را لمس کردید. یک جمله‌اى در وصیّت‌نامه‌ی امام عزیزمان هست که ما باید آن را هرگز فراموش نکنیم و آن [ جمله ] این است که ایشان فرمودند آن عاملى که انقلاب را به پیروزى رساند، همان عاملْ انقلاب را تداوم خواهد داد، یعنى اتّکال ( ۳ ) به خدا و ایمان مردم به اسلام و تصمیم قاطع بر انجام وظیفه‌ی الهى و اسلامى، و وحدت کلمه ( ۴ ). این براى همیشه، براى ما یک درس است. این روزها کشور ما شاهد یک وحدت و صمیمیّت و صفاى همه‌جایى و

«3»