بیانات سال 1368
و هداة المؤمنین. اوصیکم عبادا‌لله بتقوى ا‌لله. در خطبه‌ی دوّم، در گفتار کوتاهى مایلم نگاهى به آینده بیندازیم. اوّلاً از خبرگانِ منتخب مردم به‌خاطر حسن‌ظنّى که به این بنده‌ی حقیر ابراز داشتند و مسئولیّت بزرگ و سنگینى را بر دوش من نهادند، تشکّر میکنم. از آحاد ملّت بزرگ ایران و گروه‌هاى پُرشور و وفادار که در طول این مدّت به‌عنوان بیعت و اعلام وفادارى، با پیام، با حضور، با پیاده‌رَوى، با طومار و غیره، تأیید و حمایت خودشان را اعلام داشتند، صمیمانه و با همه‌ی وجود تشکّر میکنم. از ملّت بزرگ ایران به‌خاطر وفادارى بی‌نظیرشان نسبت به امام امّت و مقتداى بزرگمان در طول این چهل روزِ اعلام عزاى عمومى، صمیمانه تشکّر میکنم. آنچه شما ملّت ایران از خودتان نشان دادید، یقیناً درس بزرگى خواهد بود که در تاریخ به ثبت خواهد رسید. از برادران عزیز کشورهاى دیگر و مسلمانان سراسر عالم که در این عزاى بزرگْ با ملّت ایران هم‌نوایى کردند و همدردى نشان دادند و یاد امام و قائد بزرگ ما را گرامى داشتند، صمیمانه تشکّر میکنم. به میهمانان عزیز جمهورى اسلامى که جمع کثیرى از آنها در نماز حضور دارند، خیرمقدم عرض میکنم و از حضورشان در جمهورى اسلامى و احترامشان به امام بزرگوارمان صمیمانه تشکّر میکنم. برادران و خواهران عزیز، ملّت بزرگ ایران ! حضور شما، اجتماع شما، وحدت کلمه‌ی شما در این مرحله‌ی بسیار