بسم الله الرّحمن الرّحیم ( ۱ ) از بیانات جناب آقاى مهندس موسوى ‌ - نخست‌وزیر محترم - تشکّر میکنم. بنده هم متقابلاً این مصیبت بزرگ و بسیار سنگین را ‌ - که حقیقتاً در طول این ده‌ساله، یاد وقوع این‌چنین مصیبتى دل ما را همیشه به لرزه درمی‌آورد و باور نمیکردیم که بتوانیم این مصیبت را تحمّل کنیم و امروز اتّفاق افتاده - به تک‌تک شما برادران عزیز که در دستگاه اجرائى، یعنى در خطّ مقدّمِ مواجهه‌ی با مشکلات جارى کشور فعّالیّت کردید و جهاد کردید و زحمت کشیدید، صمیمانه تسلیت عرض میکنم. و حقیقت این است که ما یتیم شدیم؛ این یک تعبیر واقعى است. همه‌ی ملّت ایران یتیم شدند؛ بلکه مسلمانهایى که در کشورهاى دیگر زندگى میکنند و امام عزیزمان با عظمتِ شخصیّتِ خودش توانسته بود به اینها هویّت بدهد، به اینها امید بدهد، چشم‌انداز روشنى براى آینده در مقابل آنها ترسیم کند، آنها هم امروز احساس یتیمى میکنند. زمان ما زمان حوادث بزرگ بود، هم در سطح جهان و هم بخصوص در کشور ما؛ چیزهاى خیلى عظیمى اتّفاق افتاد: یکى از آنها خود این انقلاب بود که واقعاً انقلاب ما یک پدیده‌ی فوق‌العاده بزرگى بود؛ یکى از آنها تشکیل جمهورى اسلامى بود، یعنى نظامى بر مبناى ارزشهاى اخلاقى و معنوى و دین، درحالی‌که همه‌ی دنیا، همه‌ی

«1»