سؤال شد که شما از رئیس‌جمهورى که انتخاب خواهد شد، انتظار دارید چه [ کارى ] انجام بدهد ؟ در کنار این، این سؤال هم باید میشد و باید بشود که به این رئیس‌جمهور جدید و دولت جدید چه کمکى میخواهید بکنید. انتظارات بجا است؛ امّا وظایف هم در کنار انتظارات است. این نظام، نظام مردمى است. نظام مردمى نه‌فقط به معناى تأثیر اراده، بلکه عمل آحاد مردم در اقامه‌ی این نظام و به پا داشتن آن است؛ مردم باید کمک کنند. البتّه زمام اداره‌ی کشور دست مسئول اجرائى کشور است؛ امّا اگر کمک مردم، حمایت مردم، همکارى مردم، محبّت مردم، صبر مردم، منطقى نگریستن به قضایا از سوى مردم وجود نداشته باشد، هیچ دست معجزه‌گرى قادر به هیچ کارى نیست. این نکته‌اى است که شما آقایان باید در این مجالس به مردم بگویید. سخنى که شما در جلسه روى منبر به مردم میگویید، فرق میکند با حرفى که در رادیو به مردم گفته خواهد شد؛ ولو خود شما آن حرف را بزنید. بنده بارها این را گفته‌ام که در نشستن و در چشم هم نگاه کردن و نَفَس و صدا و حضور و گرماى وجود یکدیگر را لمس کردن ‌ - میان مستمع و گوینده - اثرى است که در پیامِ از راه دور نیست؛ ما معمّمین این را قدر بدانیم. بارها من در جلسات اهل علم و وعّاظ این مطلب را تکرار کرده‌ام که این امتیازى است متعلّق به ما که در جلسات مردم، چشم‌به‌چشم مردم، روبه‌روى آنها با آنها حرف میزنیم؛ نه‌فقط صداى ما و امواج ما، [ بلکه ] وجود ما

«12»