عاطفه‌برانگیز و تکان‌دهنده‌ی دلها باید در بین مردم ما باشد، بلکه از آنچه هست قوی‌تر هم بشود؛ چه به شکل روضه‌خوانى، چه به شکل مراسم عزادارى گوناگون دیگر. ایشان بر این مطلب بارها تأکید کردند؛ عملاً هم خود ایشان وارد میشدند. خب حالا ما در آستانه‌ی محرّمِ دوران انقلاب، محرّمى که یکى از محصولاتِ نهضتِ به وجود آورنده‌ی محرّم ‌ - یعنى نظام جمهورى اسلامى - را با خود همراه میبیند، قرار داریم. محرّمِ دوران انقلاب با محرّم‌هاى قبل از انقلاب و دوران عمر ما و قبل از ماها متفاوت است. این محرّم‌ها، محرّم‌هایى است که معنا و روح و جهت‌گیرى در آن واضح و محسوس است. نتایج محرّم را در زندگى خودمان می‌بینیم، یعنى حکومت اسلام، حاکمیّت اسلام، اِعلاء کلمه‌ی اسلام، ایجاد امید در دل مستضعفان عالم به برکت اسلام، آثار محرّم است. ما حالا در دوران خودمان، محرّم را با محصول محرّم، یکجا داریم. با این محرّم چگونه بایستى رفتار کنیم ؟ من عرض میکنم ما معمّمین، همه‌ی علماى دین، همه‌ی مبلّغین و همه‌ی ذاکرین باید مسئله‌ی عاشورا و مصائب حسین‌بن‌على ( علیه السّلام ) را به‌صورت یک مسئله‌ی جدّى و اصلى مورد توجّه قرار بدهیم. واقعاً اگر بخواهیم دور از شعار بحث کنیم و این مسئه را جدّى قرار بدهیم، راهش چیست ؟ اوّلین شرط این است که ما حادثه را از پیرایه‌هاى مضر خالى کنیم. یک چیزهایى هست که اگرچه پیرایه است،

«8»