بیانات سال 1368
روحانیّت و وظایف ویژه‌ی ما معمّمین و علماى دین و روحانیّون در این برهه‌ی خاصّ زمان و در این شرایط. این تذکّرهایى که عرض میکنم، مطالبى است که براى آقایان روشن و واضح است، لکن در تکرار واضحات هم فوایدى هست. در مورد مسئله‌ی محرّم و عاشورا باید عرض کنم روح نهضت ما و جهت‌گیرى کلّىِ آن و پشتوانه‌ی پیروزى نهضت، همین توجّه به حضرت ابی‌عبدا‌لله ( علیه الصّلاة و السّلام ) و مسائل مربوط به عاشورا بود؛ شاید براى بعضی‌ها این مسئله قدرى ثقیل به نظر برسد، لکن واقعیّت همین است. هیچ فکرى نمیتوانست - حتّى درصورتی‌که یک ایمان عمیق هم با آن همراه باشد - توده‌هاى عظیم میلیونىِ مردم را آن‌چنان حرکت بدهد که در راه انجام آنچه تکلیف احساس میکردند، ذرّه‌اى تردید در انواع فداکارى نداشته باشند. اساساً ایمان مادامى که با محبّت و عشق عمیق و رنگ و بوى پیوندِ عاطفى همراه نباشد، آن کارایى را ندارد. محبّت است که به ایمان در مقام عمل و تحرّک - آن هم در این حدّ بالا - کارایى میبخشد؛ بدون محبّت نمیشود. و بالاترین عنوان محبّت در تفکّر اسلامى ما آن چیزى است که در اختیار ما است، یعنى محبّت به اهل‌بیت که اوج این محبّت در مسئله‌ی کربلا و عاشورا و حفظ یادگارهاى گران‌بهاى فداکارى مردان خدا در آن روز براى تاریخ تشیّع و فرهنگ تشیّع به یادگار گذاشته [ شده است ].