من دو، سه جمله را مطرح میکنم: یک جمله خطاب به سران رژیم بعثی است. اینها یک نکته را بدانند که این‌طور مبارزه‌یی، محال است که با پیروزی رژیم معارض با همه‌ی ملتش تمام بشود. یعنی هر وقت رژیمی با ملت خود طرف شد، لامحاله آن‌که پیروز خواهد شد - در کوتاه‌مدت یا میان‌مدت - مردم است، و آن‌که مغلوب خواهد شد، رژیم ضد مردمی است؛ نباید در این شکی داشته باشید. هرچه فشار را بیشتر کنند و ادامه بدهند، جرم خودشان را بیشتر کرده‌اند و کفه‌ی گناه خودشان را سنگینتر نموده‌اند؛ لامحاله این است.

سران ارتش و مسؤولان ارتشی هم باید بدانند که هرچه امروز با مردم عراق روبه‌رو بشوند، آینده‌ی خودشان را تیره و تار کرده‌اند. آن ارتشی که به ملت میپیوندد، عزیز میشود. آن ارتشی که در مقابل ملت بایستد، منهدم و نابود خواهد شد. اگر سران ارتش بایستند، اما بدنه‌ی ارتش به ملت بپیوندد، بدنه‌ی ارتش باقی میماند و عزیز خواهد شد و سران آن ارتش در دست انتقام ملت مجازات خواهند گردید. نظایر این را همه تجربه کرده‌اند، ما هم تجربه کردیم؛ هم ارتشیهای عراق میدانند، هم ملت عراق میدانند. بنابراین، مبارزه‌ی با مردم فایده‌یی ندارد. باید در مقابل مردم عقب‌نشینی کنند و ببینند مردم چه میخواهند؛ همان عمل بشود. اگر مردم گفتند کنار بروید، کنار بروند. اگر مردم خواستند که نباشند، نباشند. رؤسای عراق، از شخص صدام حسین گرفته تا

«18»