حوزه آنها را خواهید شنید؛ یا در دنبال این حرفها، ما و شما تلاشی خواهیم کرد، یا نخواهیم کرد؛ به‌هرحال یک مسأله‌ی یکجانبه است. اگرچه امشب هم مثل همیشه از فرمایشهای حضرت آیةاللَّه مشکینی استفاده کردیم و ایشان راه ما را کوتاه کردند و بسی از حرفهای دل ما را بیان کردند، لیکن آن شکل سمیناری - یعنی تبادل‌نظری - چیز دیگری است و حوزه باید آن‌چنان کارهایی را بکند. مثلاً فرض بفرمایید مسأله‌ی معیشت - که جزو جدیترین مباحث عالَم است و شوخی هم نیست - در حوزه مطرح میشود؛ یا چیزهایی که مربوط به جریان معنوی حوزه است، مطرح میشود؛ مثلاً آن چیزی که جوانان حوزه، مکرر در مکرر آن را بیان میکنند؛ مانند مسأله‌ی ترتیبات علمی و درسی و تقسیم‌بندیهای حوزه. کتاب درسی، یک مسأله است؛ تخصص و رشته گزینی، یک مسأله است؛ نوع خدمات حوزه برای نظام، یک مسأله است؛ اینها را چه‌طوری حل کنیم ؟ راهش همان چیزی است که عرض کردم؛ باید در داخل حوزه کسانی فکر کنند، کار کنند؛ از روی مسؤولیت، کارشان جمع‌بندی شود و برای عمل آماده گردد؛ حتّی عاملش هم مشخص بشود؛ این کار بایستی ان‌شاءاللَّه در حوزه رواج پیدا کند. و اما مطلبی که در نظر گرفته‌ام عرض کنم، شامل دو بخش است: بخش اول این است که نظام جمهوری اسلامی به طبیعت خود، نظامی وابسته‌ی به علمای دین است؛ و علمای

«3»