دیدم که این « فانقلبوا بنعمة من اللَّه و فضل لم یمسسهم سوء » مربوط به همانهایی است که در راه خدا کشته شدند. کشته شدن در راه خدا، « سوء » نیست. معنای « لم یمسسهم سوء » این نیست که یک سیلی هم به ما نخواهد خورد؛ چرا، سیلی هم میخورد؛ بالاتر از سیلی هم میخورد؛ منتها این « سوء » نیست. با معیار الهی که نگاه کنید، « لم یمسسهم سوء »؛ اما با معیارهای مادّىِ بشری که نگاه کنید، همه‌اش « سوء » است. خدای متعال با معیارهای خودش حرف میزند؛ با معیار محدود ما مادّیدلها و مادّیذهنها که حرف نمیزند.

به‌هرحال ان‌شاءاللَّه خدا کمک میکند. حرکت شما باید برای قبول و رضای خدا باشد. در مناجات شعبانیه میخوانیم: « ما اظنّک تردّنی فی حاجة قد افنیت عمری فی طلبها منک ».( ۴ ) آن چیزی که ما عمر خود را برای آن فنا کردیم، چیست ؟ آن ان‌شاءاللَّه کسب رضا و مغفرت الهی است؛ اصل کار این است؛ این باید به دست بیاید.

نکته‌ی دوم در باب معنای تبلیغ است. تبلیغ، یعنی رساندن. ابزار رساندن، به حسب شرایط متفاوت است. یک وقت هست که شما میخواهید چیزی را به اتاق بغلی برسانید؛ میشود آن را در مشت گرفت و به آن‌جا برد؛ اما گاهی یک فرسخ فاصله هست؛ گاهی تا آن طرف دنیا باید بروید؛ گاهی حجابها و دیوارها هست؛ گاهی از کوهها و گردنه‌ها باید عبور کنید؛ گاهی آنچه را که بردید، طرف طوعاً و رغبتاً میپذیرد؛ گاهی باید با لطایف‌الحیل آن را به

«5»