بیانات سال1370
حضور ندارند، چون دست مردم با دستهای فعال آن کشورها همراه نیست، چون رژیمها به راهی میروند و ملتها به راهی دیگر؛ نتیجه ضعف است. والّا اگر رژیمهای عربی که امروز مذاکره‌ی با اسرائیل را قبول میکنند، به ملتهای خود متکی بودند، چرا احساس کنند که ناچار و مجبورند با دشمن خانگی و غاصب سرزمین خود بنشینند و درمورد سرزمین مغصوب حرف بزنند ؟ اگر ملتها را در صحنه راه میدادند، اگر به عواطف و فکر و اراده و نیروی ملتها احترام میگذاشتند، ملتها نمیگذاشتند کشورها و رژیمهای عربی این‌طور دچار ضعف بشوند. مگر مسأله‌ی فلسطین و غصب این سرزمین اسلامی از نیم قرن پیش تا امروز عوض شده است ؟ مگر حقایق تاریخی و جغرافیایی قابل عوض شدن است ؟ فلسطین، فلسطین است؛ سرزمینی است اسلامی، متعلق به ملت و مردم خود. دشمنی بیاید خانه‌ی شما را غاصبانه تصرف بکند، بعد زورگویانه از شما بخواهد که این تصرف را امضاء کنید ! کدام ذلت از این بالاتر ؟! موضع ما در مقابل اسرائیل، همان موضع همیشگی است. اسرائیل در منطقه، یک غده‌ی بدخیم سرطانی است که باید قطع شود و ریشه‌کن گردد. برخلاف تصور ظاهربینان که به پشتیبانی ابرقدرت امریکا از اسرائیل نگاه میکنند و این کار را محال میدانند، این کار محال نیست؛ این شدنی است و خواهد شد. ابرقدرتها جاودانه نیستند. قدرتهای مادّی، یک روز هستند و یک روز نیستند. دیروز قدرتی به نام اتحاد جماهیر شوروی در دنیا