را زنده نگهدارد. یعنی شیعهی هند، شیعهی پاکستان، شیعهی آفریقا، شیعهی امریکای لاتین، شیعهی اروپا و شیعهی منطقهی خاورمیانه، احساس کنند که از این مرکز شیعی و از این جمع جهانی با آنها رابطهیی برقرار است؛ لااقل هر سال دو بار یا سه بار، جزواتی، مطبوعاتی، نوشتهیی، مطلبی از این مرکز به او برسد، تا احساس ارتباط کند. مثل الکترونهایی که در سیمهای برق دایم در حال حرکت هستند و رابطه را برقرار میکنند، باید دایم این جریان متصل باشد و اینجا مرکز باشد و کار بشود و برساند. تا کلید زده شد و جریان قطع شد، او احساس خلأ خواهد کرد؛ سرد خواهد شد و جدا خواهد گردید. اگر اینطور باشد، نمیشود کار کرد. ما باید این را هدف قرار بدهیم. البته کار سختی است و به نظر من مجمع اهلبیت تا به اینجاها برسد، زمان زیادی طول میکشد.
ما باید فکر کنیم ببینیم چه کار باید کرد. آیا باید جزوههای خاصی فرستاد ؟ آیا باید دفاتری در آنجاها به وجود آورد ؟ آیا باید در مسائل جاریشان، پاسخهای روشن و صریح را در مقابل آنها گذاشت؛ که مرحلهی بعدی و متعالیش این است.
فرض بفرمایید الان اگر شیعیان کشمیر که جزو مجموعهی مسلمین کشمیرند و یک اقلیت هستند، از ما سؤال بکنند که ما در فلان قضیه چه باید بکنیم، این مجمع جهانی باید از موضع یک مطالعه و تدبر سنجیده، پاسخ