بد درست میکند؛ ببین چه‌طور غذا را دیر میدهد ! اینها مقاصد سیاسی دارند. البته یک دسته هم هستند که ولو دردشان هم می‌آید، اما صبر میکنند تا ببینند چه خواهد شد.

در این‌جا روحانیت کجا قرار میگیرد ؟ روحانیت نباید جزو دسته‌ی اول باشد؛ جزو دسته‌ی دوم و سوم هم نباید باشد. روحانیت باید در موضع کسی باشد که به مردم تفهیم میکند این قضیه ربطی به کلیت نظام ندارد: بله، ممکن است، فلان مشکل هم وجود دارد؛ اما مسؤولان هستند و ان‌شاءاللَّه درست خواهند کرد.

توصیه نمیکنم که دایماً در موضع توجیه قرار بگیرید. نمیگویم که هر شهرداری هرجا غلطی کرد، فوراً بایستی امام جمعه - یا حتّی عالم محل - از کار آن شهردار دفاع کند؛ نه، این را توصیه نمیکنم. میخواهم بگویم که در ذهن مردم، این را از کلیت نظام جدا کنید. گفته بشود که بله، نظام جمهوری اسلامی است، دشمن هم زیاد دارد، مشکل هم زیاد دارد، مسؤولان خوب و دلسوزی هم دارد، باید ان‌شاءاللَّه حل بشود؛ اما قداست و استحکام نظام اسلامی بایستی در همه حال محفوظ بماند. روحانیت بایستی این موضع را بگیرد؛ و برای این‌که این کار بتواند بخوبی انجام بگیرد، اعتقاد من این است که در اختلافات سیاسی موجود خطی باید کمتر دخالت کرد، و به یک معنا اصلاً نباید دخالت کرد؛ منتها از باب این‌که بالاخره اگر فضا، فضای صددرصد سالمی نباشد، هر نفس کشیدنی هم به صورتی و به معنایی تعبیر خواهد شد، در چنین فضایی کوشش کنند که هرچه بیشتر خود را از

«7»