من در این حرف که امروز مسلمین دوران بعد از فتح غرناطه ( ۱ ) را میگذرانند، صددرصد با شما همفکر نیستم. امروز مسلمانان به‌هیچ‌وجه دچار هزیمت روحی نیستند؛ بعکس، امروز تهاجم روحی دارند. گذشت آن روزی که اگر عده‌یی مسلمان در کشوری شعار اسلامی میدادند، اینها تنها صدا را در دنیا بلند کرده بودند. امروز آفریقا جلوی چشمتان است و شمال آفریقا را دارید میبینید؛ آن احساسات اسلامی مردم سودان است؛ آن الجزایر است که اکثریت عظیم مردم رأی به اسلام دادند و برای اسلام « آری » گفتند؛ آن جمهوریهای آسیایی شوروی سابق است؛ اینها در همسایگی و بیخ گوش ما هستند و ما از وضع اینها مطلعیم. بسیاری از کسانی که در رأس این جمهوریها هستند، همان عناصر قبلی هستند که در دوران کمونیستی بودند؛ هیچ سابقه‌ی اسلامی ندارند؛ اما همه‌شان دم از اسلام میزنند؛ چرا ؟ چه چیزی اینها را وادار به این کار میکند ؟ آیا غیر از این است که احساس توده‌یی مردم و خواست عمومی ملتشان آنها را وادار به این معنا میکند ؟ این یک واقعیت است. شاید عده‌یی خیال میکردند که بعد از آن‌که امریکا جمهوری اسلامی را متهم به ارتجاع کرد و تبلیغات ضد جمهوری اسلامی را در همه‌ی دوازده سال ادامه داد، توده‌های مردم از اسلام انقلابی رو برگردانده باشند. شاید عده‌یی خیال کرده باشند که این تهمت تروریستی که به شما و به ما و به سایر مسلمانان در نقاط مختلف دنیا

«2»