بیانات سال 72
بنده ساعتی قبل، مصائب دنیای اسلام را میشمردم: خونریزیها را، قضایای فلسطین را، قضایای بوسنی را، قضایای افغانستان را، قضایای کشمیر را، قضایای تاجیکستان را، قضایای هند را، قضایای بعضی کشورهای دیگر را. این‌ها همه، مصائب جهان اسلام است. اما بزرگترینِ این مصائب را که شاید بشود مادر این مصائب دانست، تشتّت و تفرّق مسلمین و غفلت و دوریشان از امّت بزرگ اسلامی است. این را باید اصلاح کرد. در این، باید تحوّلی ایجاد کرد. اگر مسلمانها متّحد شوند، اگر بیدار شوند، اگر متوجّه‌ی قدرت خود شوند، اگر باور کنند که وضعیت فعلی قابل تغییر است و میشود بر سرنوشت خود مسلّط شد و اگر ببینند که چگونه بعضی از ملتها مثل ملت بزرگ ایران توانستند بر سرنوشت خودشان مسلّط شوند و تحت تأثیر قدرتها قرار نگیرند، مطمئنّاً مصائب دنیای اسلام هم تمام خواهد شد. امروز، اساس قضیه این است. ما این دعوت عامِ امام بزرگوار را فراموش نمیکنیم که دائماً مسلمانها را به اتّحاد و یگانگی فرامیخواندند. منظور ما از اتّحاد، آن چیزی که بعضی از کشورها دنبال میکنند و هرگز هم به نتیجه نمیرسند، نیست. ما نمیگوییم « بیایید اتّحاد سیاسی به وجود بیاوریم؛ اتّحاد مالی به وجود بیاوریم؛ دو کشور را یک کشور کنیم؛ دو دولت را یک دولت کنیم .» این‌ها حرفهایی است که همیشه گفته‌اند و هرگز هم نشده است. منظور ما از اتّحاد، تفاهم است؛ تفاهم بین دولتها؛ تفاهم بین کشورها؛ همکاری بین اعضای امّت اسلامی و دولتهای اسلامی؛ همدلی آن‌ها