بیانات سال 72
بزرگوار است. یعنی آن عبودیّتِ کاملِ امیرالمؤمنین درمقابل خدا، آن خلوص امیرالمؤمنین در تمام تلاشها و کارهایش برای خدا. این، آن چیزی است که باید از امیرالمؤمنین درس بگیریم. این به آن معنا نیست که خودمان را به آن سطح برسانیم - که هیچ کس نمیتواند خود را به آن سطح برساند - بلکه به این معناست که هرکس در نظام جمهوری اسلامی، در هرجا که مشغول کار کردن است، باید این تمرین را هرگز از دست ندهد و فراموش نکند و سعی کند هرکاری انجام میدهد، برای خدا انجام دهد؛ هر مسؤولیتی قبول میکند، برای خدا قبول کند و هر حرکتی از او صادر میشود، برای خدا صادر شود.
این، البته کار آسانی نیست. به این آسانی نمیتوانیم خودمان را به این‌جاها برسانیم. اما باید تلاش کنیم. با تلاش میشود رسید. در زمان خودِ ما کسی که اخلاص بر وجود او، بر همه حرکات و سکناتش - تا آن‌جایی که فهمیدیم و شناختیم - حاکم بود، امامِ بزرگوارمان بود. البته بین امام ما و امیرالمؤمنین، فاصله از زمین تا آسمان است. خودِ آن بزرگوار هم، همیشه میگفت که ما کجا میتوانیم مقام والای علی بن ابی طالب علیه‌الصّلاةوالسّلام را با کسی مقایسه یا حتی تصوّر کنیم ! این امری بدیهی است. اما انسانی که تلاش میکند، تمرین میکند، این ریاضت را به خود میدهد که تلاشش برای خدا باشد، ببینید منشأ چه آثاری میشود !