بیانات سال 72
است. این طور نباشد که به هرکس و ناکسی اعتماد کنیم و مردم را با کسی مواجه کنیم که برای آنها، یا برای کار آنها ارزشی قائل نباشد و به فکر خودش باشد. این، یک نکته است که مسؤولین باید رعایت کنند.
دوم این‌که، این خدمت و این مسؤولیت را برای بهره دنیایی خودشان نخواهند. افراد مسؤول در این نظام، باید دندان لذایذ بیشماری را بکَنند. از خیلی لذّتها باید بگذرند؛ کما این‌که میبینیم، بحمداللَّه میگذرند. من یک وقت گفتم: اگر امروز مسؤولین جمهوری اسلامی، با آنچه که در زمان امیرالمؤمنین علیه‌الصّلاةوالسّلام بود، تفاوت زیادی دارند، با مسؤولین امروز دنیا هم تفاوتشان بسیار زیاد و فاصله‌شان ناپیمودنی است. کسانی که در دنیا رئیس جمهور یا وزیر میشوند، مجموعه‌ای از لذایذ و استفاده‌های شخصی را در طول مدت مسؤولیت خودشان، برای خودشان ردیف میکنند. اصلا به شوق همانها جلو میآیند. غالباً این‌طور است - البتّه ممکن است مواردی هم استثنا باشد - لذا، شما میبینید خوشبخت‌ترین رئیس جمهورهای غالب کشورهای غربی - ازجمله امریکا - آنهایی هستند که توانسته باشند در اواخر دوران ریاست جمهوریشان، با چند شرکت و کمپانی مذاکره‌هایی کنند و بعد از دوران ریاست جمهوری، دلّال و مشاور اقتصادی آن شرکتها شوند ! کار آنها این‌گونه است. البته اگر به‌خاطر جرایم قبلیشان، کارشان به زندان و دادگاه و محاکمه نیفتد؛ که بسیاری اوقات این‌طور میشود. این کجا