بیانات سال 72
بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم خدای بزرگ را سپاسگزارم که این توفیق را به بنده داد که در اوّلین ساعات ورود به شهرِ قهرمان‌پرور و دلاور تبریز، با شما ایثارگران و خانواده‌های محترم شهدای عزیزمان و همچنین جانبازان و آزادگان عزیز، این دیدار را داشته باشیم. در همه‌ی کشورها و میان همه‌ی ملتها، وقتی یک آرمان بزرگ مطرح می‌شود، کسانی پیدا می‌شوند که به عنوان پیشقراولان و فداکاران، جان خودشان را در راه آن آرمان، هدیه می‌کنند. همه‌ی ملتها، یاد کسانی را که سینه سپر کردند و در راه آرمانهای بزرگ آن ملت، خودشان را فدا کردند، گرامی می‌دارند و آنها را « شهید » به حساب می‌آورند. شما اگر به تاریخ کشورهای دیگر مراجعه کنید، حتّی کسانی که از ایمان و دین درستی هم برخوردار نیستند، جمعی را به عنوان شهدا و پیشمرگان خودشان معرفی می‌کنند. اما یک مسأله‌ی مهم در این‌جا وجود دارد و آن این است که شهدای انقلاب اسلامی، با همه‌ی شهدا در کشورهای دیگر تفاوت دارند و بازماندگان شهدا هم با بازماندگان کشته‌شدگان ملتهای دیگر، تفاوت اساسی دارند. جنگ تمام شد، اما دنباله‌های آن در گوشه و کنار، هنوز وجود دارد. هنوز هم سرانگشتان استکبار، هر وقت