که در دوره قبل بودند و ما در سالهای دیگر، در هفته دولت آنها را زیارت میکردیم، در جمع شما نیستند و در این کابینه حضور ندارند. بنده تکلیف خودم میدانم که از زحمات آن آقایان و برادران عزیز هم تشکّر کنم که حقّاً و انصافاً، هر کدام از آنها به سهم خودشان، در صحنه‌ای که مسؤولیتشان بود، تلاشهای فراوان و کارهای زیادی کردند. خداوند از آنها قبول کند.

آنچه برای بنده و شما آقایان که این توفیق را پیدا کرده‌ایم تا بتوانیم به مردم خدمت کنیم، همیشه باید مطرح باشد، همین موضوع خدمت است. فرق جمهوری اسلامی با دیگر دستگاههایی که مادّی هستند و عمدتاً در زمینه مسائل انسانی، مبتنی بر یک فکر الهی نیستند، در همین یک نکته است که در جمهوری اسلامی، وزیر و مسؤول و رئیس جمهور و مدیر - در هر سطحی که هست - نیّت اصلیاش این است که به مردم خدمت کند و به اشاعه فکر الهی و آن حیات طیّبه و شایسته‌ای که خدای متعال برای انسانها مقرّر فرموده است، کمک کند. اصلْ این است. برخورداریهای شخصی، هدف نیست. مدیر، برای خودش کار نمیکند.

واقعاً در بین مدیران ما، هستند کسانی که اگر انسان در طول فعالیتهای روزانه اینها نگاه کند، میبیند در دوره سال، شاید یکبار، دوبار هم اینها برای خودشان کاری نمیکنند. یعنی فرصت نمیکنند که به خودشان برسند و مسائل شخصی خودشان را دنبال کنند. غالباً اینها مسائل شخصیشان هم خیلی میماند. وقتشان، فکرشان،

«2»