اغلب شما در طول این سالهای متمادی، از نزدیک همکاری و آشنایی داشته‌ام - میدانم تفکّر و کارتان چگونه است و به حسنات شما، بیش از سایر مردم آشنایم. لذا عمده تأکید من بر گزینش همکاران است. من این را مکرّر عرض کرده‌ام، باز هم عرض میکنم. به این نکته باید توجّه کنید: گاهی میشود که یک مدیر، در مجموعه کاری خود، طبعاً به افرادی تکیه میکند و همه کارها را شخصاً نمیتواند انجام دهد. ناگزیر، کسانی با اختیاراتی در مجموعه‌هایی هستند و گاهی میبینید در صراط و راه دیگری حرکت میکنند. اوّلین ثمری که ثمر تلخی خواهد بود، این است که کار این مدیر را لنگ میگذارند. بعد هم، البته کشور ضرر میبیند؛ اهداف ضرر میبیند؛ مردم ضرر میبینند. اما اوّلین مشکلی که به وجود می‌آید این است که خود آن مدیر، میبیند کارش پیش نمیرود. برای خاطر این‌که، به انسانهایی تکیه کرده که اهل نیستند. در محیط وزرارتخانه، باید کسانی را آورد که به این راه و هدف از بُنِ دندان معتقد باشند. این، شرط اوّل است. برای خاطر این‌که، اگر از بُنِ دندان معتقد نباشد، اگر توانایی و کاردانی هم داشته باشد، آن توانایی و کاردانی، در خدمت راهی که شما دارید برایش تلاش میکنید، به کار نخواهد افتاد. این امری طبیعی است. باید معتقد باشد. بحمداللَّه، امروز بعد از چهارده، پانزده سال که از انقلاب میگذرد، دیگر آن دعوای تعهّد و تخصّصی که اوّل انقلاب بود، وجود ندارد. معنی ندارد که ما بگوییم تعهّد

«5»