بیانات سال 72
بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم الحمدلله رب العالمین. والصّلاة والسّلام علی سیّدنا و نبیّنا، أبی‌القاسم محمّد و علی آله الأطیبین الأطهرین المنتجبین. سیما بقیةالله فی الأرضین. اوّلاً به همه‌ی آقایان محترم که زحمت کشیده‌اید و از راههای دور و نزدیک تشریف آورده‌اید و این اجتماع با ارزش و مهم را تشکیل داده‌اید، خوشامد عرض می‌کنم و امیدوارم که این جلسه و این دیدار و گفتارها، مضمونی به نفع اسلام و مسلمین، در خود داشته باشد. مطلب امروز بنده، یک کلمه در باب نماز جمعه است و اهمیت این حادثه‌ی عظیمی که اسلام برای پیروان خود معیّن فرمود و به مرور از مسیر خود منحرف گردید؛ تا آن‌جا که وسیله‌ای در دست قدرتمندانِ بی‌قید نسبت به دین و اخلاق و تقوا شد؛ در حالی که پایه و ستون فقرات این نماز عظیم‌الشّأن، عبارت است از توصیه به تقوا و تأدّب به آداب شرع. در بعضی از ادوار تاریخ و بعضی از کشورها هم، اگرچه به این فساد و ابتذال کشیده نشد، لیکن بی‌خاصیت شد و مثل یک نماز جماعتِ معمولی، با آن رفتار کردند. در حالی که این نماز، نماز جمعه است؛ نماز اجتماع است؛ نماز روشنگری و آگاه‌سازی آحاد مردم است؛ نماز اخبار از آفاق عالم، به مؤمنین و آحاد