بکنید ده دقیقه. اگر یک روز، مطلبی در باب مسائل سیاسی است که ناچارید توضیح بدهید، خطبه‌ی اوّل را بکنید ده دقیقه. سعی کنید چهل دقیقه بیشتر نشود. ما این را بارها گفته‌ایم؛ الان هم عرض می‌کنیم. این، نه از باب این است که می‌خواهیم یک بخشنامه صادر کنیم که الّا و لابدّ ! نه ! قضیه این است که این، تدبیری است برای این‌که خطبه، شیرین واقع شود. یک پیرمردِ منبریِ قدیمی را در کاشمر دیدیم خدا رحمتش کند مرحومِ سیبویه بود می‌گفت: « هر وقت منبر رفتید، کوتاه صحبت کنید [ حالا می‌ترسم بنده امروز خودم به خلاف این توصیه، عمل کنم !] اگر خوب صحبت کردید، می‌گویند: حیف شد؛ کم صحبت کرد ! اگر بد صحبت کردید، می‌گویند: خدا پدرش را بیامرزد؛ کوتاه صحبت کرد !» پس، نکته‌ی دوم، رعایت نماز جمعه است. حتّی‌المقدور در نمازها سوره‌های « جمعه » و « منافقون » را بخوانید. نماز را با توجّه بخوانید. در یک حدیث ( یادم نیست حدیث بود یا سخنی از یکی از بزرگان، در مقام طعن به کسانی از بنی‌عبّاس یا بنی‌امیّه ) آمده بود که « اینها خطبه‌ها را طولانی می‌کنند؛ نمازها را کوتاه .» این‌گونه نشویم. نماز را با حال، با توجّه و با حضور باید اقامه کرد. مردم این را می‌خواهند. خیال نکنیم که « حالا مردم آمده‌اند برای خطبه؛ نمازی هم می‌خوانیم !» خیر ! نماز باید با توجّه خوانده شود. این نماز شما درس است. البته،

«13»