خدا ما را این‌گونه قرار داده است. شصت میلیون هم - بحمدالله - جمعیتیم. مردممان مردم شجاعی هستند؛ مردم قویای هستند. جنگ تحمیلی هم کاملاً همه چیز را روشن کرد. خوشبختانه ملتهای دور و بر ما هم، همه نسبت به ملت ما همین احساس را دارند. دیدید وقتی رئیس جمهور ما به این چند کشوری رفت که هشتاد سال روی اینها کار شده بود که اسلام را به فراموشی بسپارند، آمدند و از او مثل یک عزیز و محبوب استقبال کردند ! این، به خاطر چیست ؟ از اسم افراد خوششان می‌آید ؟ از آدمهای بخصوصی خوششان می‌آید ؟ نه ! به خاطر اسلام است. به خاطر این است که این ملتْ مسلمان است، رئیسِ این ملتِ مسلمان را دوست میدارند. به خاطر جمهوری اسلامی است. این، وضع بین‌المللی ماست. البته در جاهای دیگر نیز همین‌طور است. ما هر جای دنیا که رفتیم، همین‌طور بود. این را بدانید ! وضع بین‌المللی ما، این است. وضع داخلی ما، این است. وضع معنوی ما، این است. امکانات این کشور، این است. آحاد این ملت، باید دست به دست هم بدهند و کشور خودشان را با قدرت بسازند. ما احتیاجی به کسی نداریم. از کسی هم نمیترسیم. ما را نخواهند بیخود مجبور کنند و در رودربایستی و فشار و مانند اینها قرار دهند که « نمیشود ! بالاخره آمریکاست. چه کار میشود کرد ؟» این حرفها یعنی چه !؟ بگذار آنها با خودشان فکر کنند و بگویند: « این ایران است. کاریش نمیشود کرد. باید طوری، با او کنار آمد .» بحمدالله، همین هم شده است. به

«18»