بیانات سال 72
علت چیست ؟ علّت، همان چیزی است که موجب شده بود ملت بزرگ ایران با وجود دین و ایمانش، تا قبل از برهه انقلاب - در دورانهای قبل - در همه قضایایی که برایش پیش آمد، دچار ناکامی شود. علّت، در همه جا، یکی است. علّت این است که ملت ما از آن خصایص ممتازی که در طول این هشت سال از آنها برخوردار بود، در گذشته برخوردار نبود. امروز هم متأسفانه بسیاری از کشورهای مسلمانِ دیگر، از آن برخوردار نیستند. اما ملت ما، در طول سالهای بعد از انقلاب، از آن برخوردار بود. آن چیست ؟ این، یک نکته اساسی است. این، عامل پیروزیهای بزرگ و کامیابی ملت ایران است. یعنی ارتباط این توده عظیمِ مؤمن - این جوانان، این مردان و زنها و قشرهای مختلف - با آن مرکزیّت و رهبری الهىِ ایمانی که با همه وجود در راه هدفهای اسلامی تلاش میکرد و مردم را در آن راهی که بایستی حرکت میکردند، هدایت میکرد. وجود یک رهبری، یک مرکزیّت و یک دستگاه هدایت، که در امام بزرگوار ما - آن مرد حکیم و معنوی - متجسّم شده بود. او بود که به این توده عظیمِ مسلمانِ مؤمنِ متعهّدِ ما راه نشان میداد. به مردم میگفت که باید با چه کسی مبارزه کنند. مردم را دعوت میکرد به این‌که دلشان را با خدا مرتبط کنند و به خدا توکّل نمایند. به مردم هشدار میداد که چگونه در مقابل دشمنْ