بیانات سال 72
در روایتی که از طرق غیرشیعه نقل شده است دیدم که پیغمبراکرم به جمعی از اصحابشان فرمودند: « من اراد ان ینظر الی آدم فی علمه و الی ابراهیم فی حلمه، و الی موسی فی هیبته، و الی عیسی فی عبادته، فلینظر الی وجه علىّ‌بن‌ابی‌طالب »( ۱ )؛ یعنی « علم آدم » که قرآن میگوید: « علَّم آدم الاسماء کلّها »( ۲ ) همه‌ی نشانه‌ها و نامها و معارف آفرینش را، خدای متعال به حضرت آدم تعلیم داد یا « حلم ابراهیم » که قرآن تعریف میکند: « انَّ ابراهیم لحلیمٌ اوّاهٌ منیب .»( ۳ ) یا « هیبت موسی » که قدرت و عظمت فرعونی در مقابل آن هیچ و پوچ بود، یا « عبادت عیسی » که مظهر زهد و اخلاص و تعبّد در مقابل پروردگار بود ... و در بعضی از روایات دیگر، که باز از طرق غیرشیعه است، چیزهایی هم اضافه شده است به این‌که « زهد یحییبن‌زکریا » و از این قبیل نشانه‌های انبیا، همه در این انسان بزرگ و والایی که ما خود را دنباله‌رو و شیعه‌ی او میدانیم، جمع شده است. این، تصویری از شخصیت آن بزرگوار را میتواند تا حدودی برای ما روشن کند. آنچه که بعد از معرفت اجمالی نسبت به این بزرگوار و سایر اولیا برای ما مهم است، این است که توجّه کنیم آن مثال اعلایی که خدای متعال در روی زمین به افراد بشر نشان میدهد تا انسانها بفهمند که الگو چیست و به سمت چه چیزی باید حرکت کنند، با دیدن امام امکان پیدا میکند. مهم این‌است. لذاست که امام، در مفهوم