بیانات سال 72
یک خصوصیت این است که حرکت حسین‌بن‌علی، حرکتی خالصاً، مخلصاً و بدون هیچ شائبه، برای خدا و دین و اصلاح جامعه مسلمین بود. این، خصوصیت اوّل که خیلی مهم است. این‌که حسین‌بن‌علی علیه‌الصّلاةوالسّلام فرمود: « انّی لم اخرج اشراً ولابطراً ولاظالماً ولامفسداً ( 1 )» خودنمایی نیست؛ خود نشان دادن نیست؛ برای خود، چیزی طلبیدن نیست؛ نمایش نیست. ذرّه‌ای ستم و ذرّه‌ای فساد، در این حرکت نیست. « و انما خرجت، لطلب الاصلاح فی امّة جدّی .» این، نکته بسیار مهمّی است. انّما: فقط ! یعنی هیچ قصد و غرض دیگری، آن نیّت پاک و آن ذهن خورشیدگون را مکدّر نمیکند. قرآن کریم، وقتی که در صدر اسلام با مسلمانان سخن میگوید، میفرماید: « ولاتکونوا کالّذین خرجوا من دیارهم بطراً ورئاءالنّاس .( 2 )» و این‌جا امام حسین علیه‌السّلام میگوید: « انّی لم اخرج اشراً ولابطراً .» دو خطّ است؛ دو جریان است. در آن‌جا قرآن میگوید: « مثل آنها نباشیدکه از روی غرور و خودخواهی و نفس‌پرستی حرکت کردند .» یعنی چیزی که در آن نوعِ حرکت نیست، اخلاص است. یعنی از حرکتِ خطّ فاسد، فقط « خود » و فقط « من »، مطرح است. « ورئاءالنّاس .» خودش را آرایش کرده، بر اسب قیمتی سوار شده، جواهرات به خودش آویزان کرده، رجزهایی خوانده است و خارج میشود. به کجا ؟ به میدان جنگ. اتّفاقاً میدان