دنیایی آنها - با معیارهای مادّی خودشان - این نیست که در مقابل ملت ایران صف بکشند. اما هیچ کس به این ملت کمک و از او حمایت نمیکند. قدرتمندترین مستکبرین دنیا با این ملت دشمنند و معارضه میکنند. به آن ظلم میکنند و حقّش را ندیده میگیرند. به آن تهمت میزنند و خوبیهایش را نمیگویند و بدیهایش را، اگر ذرهّ‌ای است، کوهی میکنند. این، مظلومیت و غربت ملت ایران است. اما این مظلومیت و غربت، باید شما را قویتر کند. من میگویم: این نعمتِ خداست. کشورها و دولتهایی به اصطلاح انقلابی بودند که یک قدرت گردن‌کلفت آن روز دنیا هم - که شوروی آن روز بود - از آنها حمایت میکرد. ما اگر آن‌گونه بودیم، بدانید که ملت و دولتمان فاسد میشدند. این‌که میبینید امروز، بحمداللَّه، ملت و دولت ما سالم مانده‌اند، به همین خاطر است. نه این‌که در مردم یا در میان کارگزاران، فساد نیست. اما قواره، سالم است. ترکیب، سالم است. نقاط اصلی، سالم است. اعضای حسّاس، سالم است. این، نعمتِ بسیار بزرگی است. این، به برکت تنها ماندن است. به برکت متّکی نشدن به غیرخداست. در دعاها داریم « یا ملاذ من لاملاذله، یا عون من لاعون‌له، یا حصن من‌لا حصن‌له .» و چقدر زیباست، چقدر شیرین است که انسان هیچ کمکی نداشته باشد؛ تا بتواند بگوید « یا عون من لاعون له .» شیرین‌ترین حرفهااین است. اگر ما را کسی کمک کند، که نمیتوانیم بگوییم: « یا عون من لاعون له »؛ ای کمک کسی که هیچ کمکی ندارد ! اگر به

«12»