بیانات سال 72
بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم بنده هم این روز بزرگ و این عید پر برکت را به همه آزادیخواهان عالم، به همه حق‌طلبان و آزادمردان و صاحبان روحهای شجاع و بخصوص به ملت بزرگ ایران و جوانان دلیر این مرز و بوم و فرزندان قرآن؛ یعنی پاسداران عزیز انقلاب و به شما حضّار عزیز، صمیمانه تبریک عرض میکنم. این اسم که « روز پاسدار »، روز ولادت حسین‌بن‌علی علیه‌الصّلاةوالسّلام است، اشارات و رمزهایی دارد و مسؤولیتهایی را هم متوجه آن قشری میکند که امروز به او میزیبد که بگوید « من پاسدارم و خطِّ حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام را میروم .» برای این‌که این نکات، این اشارات و این مسؤولیتها را درست درک کنیم، اندکی در ماجرای حسین‌بن‌علی علیه‌الصّلاةوالسّلام، باید ژرف‌نگری کنیم و دقّت نظر به خرج دهیم. خیلیها در دنیا قیام کردند، رهبری داشتند؛ کشته هم شدند. در بین اینها، از اولاد پیغمبران و از ائمّه هم کم نبودند. اما سیدالشهدا یک فرد خاص است. حادثه کربلا، یک حادثه منحصر به فرد است. شهدای کربلا، یک جایگاه منحصر به خودشان دارند. چرا ؟ پاسخ این « چرا » در طبیعت حادثه باید جستجو شود؛ و همان است که به همه ما درس میدهد؛ از جمله و شاید بخصوص به شما پاسداران عزیز.